Praca jako forma rehabilitacji społecznej osób niepełnosprawnych
Z roku na rok zwiększa się liczba osób niepełnosprawnych, które znajdują stałe zatrudnienie. Osoby z orzeczeniem o niepełnosprawności pracują już nie tylko w zakładach pracy chronionej, ale również na otwartym rynku pracy. Mimo to wciąż jednak duża część osób niepełnosprawnych w Polsce nie podejmuje aktywności zawodowej. Dlaczego?
Powodów może być wiele. Jednym z nich jest na pewno strach przed porażką. Osoby niepełnosprawne obawiają się, że nie poradzą sobie z codziennymi, zawodowymi obowiązkami – boją się, że ich stanowisko pracy nie będzie dostosowane do ich potrzeb oraz stanu zdrowia.
Drugim powodem mogą być zbyt niskie kwalifikacje. To na szczęście ulega zmianie – coraz więcej osób niepełnosprawnych wybiera studia i ma po nich konkretnych fach w ręku oraz określone kwalifikacje.
Trzecia grupa osób niepełnosprawnych biernych zawodowo to ludzie, którzy obawiają się utraty świadczeń z ZUS. Ludzie tacy wychodzą z założenia, że lepiej mieć pewną rentę socjalną niż pracować w niepewnych czasach. Jest to bardzo przykre podejście. Praca to dla osoby niepełnosprawnej nie tylko forma zarobku, ale także społeczna rehabilitacja.
Osoby niepełnosprawne, które są aktywne zawodowo są pozytywnie nastawione do życia. Wciąż poszerzają swoją wiedzę i umiejętności. Praca dla osób z orzeczeniem o niepełnosprawności ma też wymiar psychologiczny – aktywność zawodowa sprawia, że niepełnosprawni czują się potrzebni, mają cel w życiu. Praca może dawać mnóstwo satysfakcji i radości. Jest to także okazja do poznawania nowych osób – aktywność zawodowa sprawia, że osoby niepełnosprawne mogą brać czynny udział w życiu społecznym. Mają szansę na poszerzenie grona znajomych, nawiązywanie nowych przyjaźni, relacji międzyludzkich. Praca wpływa pozytywnie nie tylko na sferę psychiczną(dodaje pewności siebie oraz wiary we własne możliwości), ale także na ogólny stan zdrowia.